Тыдні з два таму, гадзін у сем раніцы крочыў я на працу. Надвор’е стаяла цудоўнае. Над Дняпроўскаю поймаю ўзнімаўся чырвоны діск сонца, паступова набіраючы асляпляльную яркасць, у вершалінах дрэў на Пеўчым полі радасна шчабяталі птушкі і на душы зрабілася асабліва хораша ад такой незвычайнай прыроднай гармоніі.

З тратуара павярнуў на пешаходны пераход у напрамку Кастрычніцкай плошчы, каб ісці ў сваю ўстанову, на другі бок дарогі, да якой заставалася нейкая сотня метраў. Але, перш чым ступіць на “зебру” перахода, міжволі павярнуў галаву ў бок святлафора, каб упэўніцца, што няма ніякага транспарту. І яго яшчэ не было. Толькі ўсё роўна далей не пайшоў, а скіраваў позірк на легкавы аўтамабіль, які прытармазіў перад пешаходным пераходам ад філіяла Белаграпрамбанка да плошчы.

«Чаму ён спыніўся, там жа нічога няма?» — мільгнула  ў галаве думка. Прыглядзеўся. І зніякавеў! Па пераходу важна, нетаропка перастаўляючы свае доўгія ногі, ішоў… бусел.

Ён не звяртаў ніякай увагі ні на легкавік, які спыніўся злева, ні на грузавік, які збавіў хуткасць і таксама спыніўся справа. Спакойна перайшоў на другі бок дарогі і па ходу свайго руху па першай траве ў напрамку устаноўленай на пастаменце гарматы, раз-пораз поркаў чырвонаю дзюбаю ў зямлю, знаходзячы, пэўна, там патрэбную сабе ежу. Ён ніводнага разу не спыніўся, але да знака так і не дайшоў, а павярнуў у бок сінагогі, за якой неўзабаве і схаваўся.

Я па-ранейшаму стаяў уражаны, працягваючы назіраць за разумнаю птушкаю.

Раней мне даводзілася бачыць, як менавіта на пешаходным пераходзе перабягаў дарогу сабака, аднойчы такім чынам перабег яе і кот. Але бачыць на “зебры” прыляцеўшага да нас з цёплых краёў бусла яшчэ не даводзілася. Таму вельмі пашкадаваў, што не меў фотаапарата, які часам нашу з сабою. Унікальны здымак атрымаўся б. У тым выпадку, калі б цыбаты бацян у момант пераходу дарогі быў бліжэй да мяне альбо вырашыў вярнуцца такім жа чынам назад. Толькі падобных дзівосаў наўрад ці бывае.

Мікола Коласаў.