Жыве ў адной вёсцы добры, працавіты чалавек. Жыве адзін, бо жонка летась пайшла ў лепшы свет, і нават не думае шукаць сабе іншую кабеціну. “А навошта яна мне ў семдзесят пяць гадоў, як-небудзь буду дажываць век адзін”, — кажа стары і ўсміхаецца. Завуць вяскоўца Іван. Калі захочаце яго знайсці і спытаецеся ў тутэйшых жыхароў па прозвішчу, то адразу наўрад хто ці ўспомніць. Але калі скажаце, што вам патрэбен Іван-пагранічнік, адразу пакажуць куды ісці.

А цяпер пра тое, чаму гэтаму вяскоўцу далі мянушку “пагранічнік”. Даўно гэта было, напачатку пяцідзесятых гадоў мінулага стагоддзя, калі Іван і сапраўды ў час тэрміновай службы ахоўваў дзяржаўную граніцу недзе на Далёкім Усходзе. Там яна была на замку ў поўным сэнсе слова. Адслужыўшы тэрміновую, ён, у адрозненне ад некаторых сваіх баявых таварышаў, нікуды па камсамольскай пуцёўцы не паехаў, а вярнуўся ў сваю родную вёску, пачаў працаваць у калгасе.

Клопатаў хапала ва ўсіх. Людзі завіхаліся на палетках і фермах з ранку да вечара. І тут пайшлі чуткі, што ў вяскоўцаў пачалі прападаць з падворкаў рэчы. Але, як кажуць, не злоўлены — не злодзей. Ды і дзе ты яго зловіш, калі цэлы дзень даводзіцца працаваць далёка ад хаты.

Толькі не здарма ў народзе гамоняць, што да пары збан ваду носіць. Галаўны боль вяскоўцаў адразу прапаў, калі аднойчы знікла вісеўшая разам з іншаю бялізнаю сарочка пагранічніка Івана, якую той купіў па дарозе са службы дамоў. Сарочка па тым часе была моднаю, падабалася не толькі хлопцу, а і ягонай каханай дзяўчыне. І вось любімай сарочкі больш няма.

Злосць ахінула Івана. А тут яшчэ суседзі кпіць пачалі, маўляў, які ты пагранічнік, калі не можаш знайсці злодзея. Такога Іван болей цярпець не мог. Ён вывучаў сляды, запамінаў пратэктар падэшваў і ўсё, чаму яго перад тым, як паслаць ахоўваць дзяржаўную граніцу, вучылі ў спецыяльным падраздзяленні. І знайшоў-такі дагэтуль няўлоўнага злодзея.

У міліцыю паведамляць не стаў, а вось кухталёў разам з сябрамі злодзею надаваў такіх, што той запомніў на ўсё жыццё. Болей ніколі не краў.

Мікола ВАЛОДЗІН.