Неяк падчас грамадска-палітычнай кампаніі ў вёсцы Гарадзец мясцовыя самадзейныя артысты выступалі з канцэртам. Канцэрт складаўся з некалькіх нумароў і дзве песні ў ім спавяў пад гітару Аляксей Сцепанцоў, цяперашні мастацкі кіраўнік сельскага Дома культуры. Ды так хораша, так гожа, што гледачы-выбаршчыкі засыпалі хлопца апладысментамі.
Сёлета ў Дзень Незалежнасці роднай Беларусі, на імправізаванай сцэне каля раённага Цэнтра культуры, зноў убачыў Аляксея, пачуў яго непаўторны, хвалюючы голас. І шчыра парадаваўся, калі абвясцілі, што ён паедзе са сваімі песнямі на “Славянскі базар” у горад Віцебск , бо прайшоў адборачны тур абласнога конкурсу. Журы гэтага конкурсу не памыліліся, даўшы магчымасць маладому выканаўцу паспрабаваць свае сілы на такім прэстыжным міжнародным фестывалі. За дзве выканыя песні — аўтарскую, якую напісаў са сваімі сябрамі, і эстрадную, з рэпертуара арт-групы “Кардэбалет” атрымаў спецыяльны Дыплом.
Трымаю ў сваіх руках хлопцаву ўзнагароду. У ёй напісана: “Дыплом удзельніка міжнароднага фестывалю творчасці інвалідаў “Віцебск-2011” грамадскага аб’яднання “Беларускае таварытва інвалідаў” прысуджаецца Сцепанцову Аляксею Уладзіміравічу.
Старшыня журы І.М. Лучанок.
Старшыня цэнтральнага праўлення
АТ “Беларускае таварыства інвалідаў” В.П. Патапенка.
Згадзіцеся, атрымаць Дыплом з рук народнага артыста СССР, вядомага кампазітара, прафесара Ігара Міхайлавіча Лучанка вельмі ганарова. Толькі хлопец не зазнаецца, ён па-ранейшаму спявае, іграе на гітары. Валодае яшчэ і сінтэзатарам, ды яго няма ў наяўнасці. Гэта, напэўна, перадалося ад бацькі Уладзіміра Іванавіча, інжынера па адукацыі і мясцовага ўмельца, ведаючага не толькі тэхніку, а і ўмеючага іграць на баяне, гітары. Ягоныя музычныя здольнасці перадаліся і сыну. Вось толькі яшчэ з дзяцінства ў хлопца праблемы са зрокам. Ніякае лячэнне не дапамагло.
Калі скончыў сярэднюю школу, наважыўся паступаць у культасветвучылішча. Павёз туды дакументы, але калі ў прыёмнай камісіі даведаліся аб яго праблемах са зрокам, пачалі гаманіць так, што разгублены юнак у адчаі і нічога не сказаўшы ў адказ пакінуў пакой.
З таго незабыўнага дня мінула ладнага часук. Давялося працаваць на спецпрадпрыемствах для інвалідаў па зроку ў Магілёве, Гомелі.І ў вольны час спяваць з гітараю ў руках. Ён разам з такімі ж, як сам, здольнымі таварышамі даваў канцэрты не толькі ў вышэйназваных абласных цэнтрах, а і ў Оршы, Рэчыцы, іншых гарадах. Толькі ўвесь час сумаваў па вёсцы, бацькоўскаму дому. Сюды і вярнуўся . Зноў пачаў выступаць на сельскай сцэне, працуючы ў СДК на 0,5 стаўкі акампаніатара. Якая-ніякая, а прыбаўка да пенсіі інваліда другой групы ёсць, яна не лішняя ў сямейным бюджэце. Але трыццацігадовы малады чалавек па-ранейшаму марыць аб вучобе, хоча мець спецыяльную адукацыю. І не адважваецца зноў ехаць туды, дзе колькі гадоў таму далі ад варот паварот.
— Ды я ўжо нямала чаго са школьных падручнікаў забыў, — крыху саромеючыся кажа мой суразмоўца, — хутчэй за ўсё зноў не прымуць дакументы…
Усё можа быць. Вось толькі сённяшняя вёска мае патрэбу не толькі ў кадрах сельскагаспадарчых прафесій, а і ў работніках культуры. Здольных, нават таленавітых работніках. І тут, на мой погляд, Сцепанцову можа аказаць дапамогу аддзел культуры райвыканкама, зацікаўлены менавіта ў такіх спецыялістах. Адна справа, калі дакументы самастойна вязе цяперашні выпускнік школы, і зусім іншая, калі туды едзе ўжо спецыяліст-практык з адпаведным накіраваннем, граматамі і дыпломамі, асабліва з Дыпломам “Славянскага базару”, прыкладзенымі да сваіх дакументаў з працоўнаю кніжкаю. З такімі ўжо лічацца.
Спадзяюся, аб гэтым ведае і Аляксей, які хоча, а не адважваецца зрабіць да ажыццяўлення сваёй мары новы крок. І яму ў гэтым трэба абавязкова дапамагчы.

Мікола КОЛАСАЎ.