У Быхаўскім музее праходзіць выстава «Шляхам творчасці»

У раённым гісторыка-краязнаўчым музее праходзіць выстава работ педагогаў і выхаванцаў дзіцячай школы мастацкіх рамёстваў пад назвай «Шляхам творчасці».

Наш Прыдняпроўскі край славіцца разнастайнымі відамі традыцыйных промыслаў дзякуючы сённяшнім таленавітым майстрам. Старадаўняе рамяство — пляценне “саламяных павукоў”, напрыклад, адрадзіла дырэктар вышэйназванай навучальнай установы, член Беларускага Саюза майстроў народнай творчасці Ірына Кухціна.

«Павукі» з саломы – гэта мастацтва, напоўненае глыбокім сакральным сэнсам: у яго павуціне заблытваюцца нячыстая сіла, няшчасці і хваробы, а ў сям’і будуць панаваць шчасце і лад. Часта «павука» падвешвалі і над галовамі маладых падчас вяселля. А яшчэ гэтыя канструкцыі служылі выдатным упрыгожваннем інтэр’еру.

Ірына Генадзьеўна ўзгадвае, што першае знаёмства з вырабамі з саломкі ў яе адбылося ў дзяцінстве, калі яна разам з бабуляй у яе хаце стварала саламяных лялячак. Тут жа яна ўбачыла і маленькага “саламянага павука”.

У дзіцячай школе мастацкіх рамёстваў з 2009 года дзейнічае студыя дэкаратыўна-прыкладной творчасці “Чараўніца”, у якой дзеці асвойваюць асновы пляцення з саломкі, у тым ліку і тэхналогію вырабу саламяных павукоў.

У самой майстрыхі ў калекцыі каля сотні традыцыйных саламяных абярэгаў — вялікіх і маленькіх, простых і састаўных. Некаторыя з іх аб’яднаны ў калекцыі.

На выставе прадстаўлены найбольш традыцыйныя «павукі» пірамідальнай і рамбічных формаў. Такія канструкцыі збіраюцца з асобных прасторавых элементаў.

І сапраўды, формы «павукоў», пабудаваныя на злучэнні мноства аднолькавых модуляў, дзівяць сваёй гармоніяй. Сабраныя з лёгкіх саламяных трубачак, яны бязважкія і ажурныя. І амаль усе прысвечаны якому-небудзь святу, напрыклад, Калядам ці Дажынкам.

Навуковы супрацоўнік музея Яўгенія Федарчук нагадвае, што быхаўскіх “саламяных павукоў” прызналі гісторыка-культурнай каштоўнасцю Беларусі. А на выставе, якая працягнецца да 15 жніўня, можна таксама паглядзець карціны, напісаныя акварэллю, мастацкі роспіс па шкле, самаробныя шкатулкі. Кожны прадмет тут здзіўляе сваёй унікальнасцю і задумкай аўтара. Колер, фактура, форма, тэхніка пляцення — ўсё непаўторна.

Над галавой павольна самі па сабе круцяцца залацістыя канструкцыі. Паварочваючыся то ў адзін, то ў другі бок, яны ўвесь час нараджаюць для вачэй новы графічны малюнак. І праўда, знаходзячыся ў цэнтры экспазіцыі, складваецца ўражанне, як “саламянае павуцінне” імкнецца ахінуць свайго гледача.

Сяргей АНДРЭЕЎ.