Дэпутат у акрузе: Клопаты бабулі Лізаветы
Падчас дэпутатскага прыёму ў вёсцы Залатва 24 жніўня надвор’е стала ціхае, сонечнае, але не гэтым запомніцца вяскоўцам, той дзень, а тым, што пасля даволі ладнага перапынку адчыніў нарэшце дзверы мясцовы сельмаг, пачаў абслугоўваць людзей. Што не кажыце, а магазін усё ж лепей за аўталаўкі. Аўталаўка прыехала, пабыла нейкую гадзіну ды паехала сабе. Забыўся чалавек прыйсці да вызначанага часу — застаўся без пакупак. У пастаянную ж гандлёвую кропку чалавек гэты можа прыйсці на працягу працоўнага дня, вызначанага раскладам.
У магазіне было ўсяго некалькі бабулек. Іх увішна абслугоўвала маладая бялявая прадаўшчыца. Мы ж разгаманіліся на вуліцы са сталаю жанчынаю, якая трымала ў руках веласіпед, а на плячы — ладную чорную сумку з перасякаючай яе палоскаю, святлоадлюстроўваючым элементам. Здагадаліся, што гэта сельскі паштальён. І не памыліліся. Алена Каравацкая дастаўляе сюды пошту з вёскі Чорны Бор, дзе пражывае, вось ужо 12 гадоў. Звычайна ездзіць на веласіпедзе, а калі надыдзе зіма, пачнуцца маразы і завеі, тады як давядзецца. Толькі зрываў па дастаўцы адрасатам карэспандэнцыі, іншых паштовых адпраўленняў па яе віне не бывае.
— Жыхароў у самой Залатве, ды ў суседняй з ёю вёсачцы Галькоўцы з кожным годам усё меней і меней — кажа Алена Васільеўна. — Калі тут жывуць 62 вяскоўцы сталага ўзросту, то ў Галькоўцы толькі 3, але жыццём яшчэ цікавяцца: слухаюць радыё, глядзяць тэлевізар, чытаюць перыядычныя выданні.
— І якія выданні? — цікаўлюся ў суразмоўцы.
— Самыя розныя, —адказвае яна, — але болей за ўсё газету “Маяк Прыдняпроўя”.
Сёння мясцовыя жыхары выпісваюць 24 экземпляры сваёй раённай газеты, 8 — “СБ. Беларусь сегодня”, 1 — газеты “Звязда”, па аднаму экземпляру газет “Вечерний Могилев”, “Вестник Могилева”, ніводнай “Беларускай нівы” і 14 асобнікаў газеты “Чацвер” — самай таннай, з усіх перыядычных выданняў.
Каравацкая сама ўжо пенсіянерка, таму да пажылах людзей ставіцца з асабліваю павагаю, дапамагае ім, чым можа, бо добра ведае іхнія патрэбы. Вось, да прыкладу, зусім блізка ад сельмага знаходзіцца хата Лізаветы Бліннікавай, адзінокага чалавека. Да яе і прапануе прайсці паштальён. Ідзём туды, але заходзіць у хату не давялося. З яе выйшла сама гаспадыня, пачала скардзіцца на сваю звычайную рускую печ, якая многія гады ёй спраўна служыла, а нядаўна пачала нешта дыміць. Хто дапаможа старой? Пячніка ў вёсцы няма. Дамовіліся, што яе пячную праблему давядзём да раённай сацыльнай службы.
Да нас падыходзіць аднавяскоўка Надзея Кляус. Яна кажа што Лізавета Нілаўна ўсё сваё працоўнае жыццё рабіла ў сельскай гаспадарцы паляводам, а сама яна — даяркаю, паказвае пакручаныя работаю пальцы парэпаных рук. Тады, як цяпер, малакаправодаў, даільных залаў на фермах не мелася,кароў даілі рукамі з году ў год. А гэта цяжкая праца.
Бабулі разам з паштальёнам працягваюць гамонку, а мы накіроўваемся да фельчарска-акушэрскага пункта, каля якога на лаўцы сядзіць хударлявы стары. Называе сябе Дзмітрыем Кляусам, мужам Надзеі Пятроўны, з якой мы толькі што размаўлялі. Дзмітрый Іванавіч адразу папярэджвае, што яго ўжо падводзіць памяць, бо пражыў 83 гады, што стаміўся жыць, але трэба неяк трымацца. А жыццё ў старога, як і ва ўсяго ягонага пасляваеннага пакалення, было нялёгкім. Да таго ж працаваў кавалём спачатку ў калгасе, потым —у саўгасе. Каваў і рамантаваў плугі, бароны, культыватары, іншы прычапны сельскагаспадарчы інвентар. Разам з жонкаю гадавалі сына і дачку, якія даўно выраслі, маюць сваіх дарослых дзяцей. Сын інжынерыць у абласным цэнтры, дачка робіць кандуктарам у Санкт-Пецярбурзе. Прыязджаюць да бацькоў, але часцей гэта робіць сын, бо яму ехаць намнога бліжэй.
Тутэйшыя жыхары не прывыклі скардзіцца. Так было і цяпер. Ды ўсё ж іхняя заступніца Каравацкая на развітанне папрасіла звярнуць увагу на так званую вуліцу Бычкоўку, праехаць па ёй на сваім легкавіку. Каб пераканацца, што там занадта шмат ямінаў. Іх неабходна засыпаць пяском, а потым прагрэйдзіраваць.
Мікола ЛЕЎЧАНКА,
дэпутат па Гарадзецкай выбарчай акрузе №22.