Юнацтва жыхара Баркалабава Браніслава Хазеева прыйшлося на 50-я гады мінулага стагоддзя — час задумак і здзяйснення грандыёзных праектаў па пасляваеннаму адраджэнню краіны, асваенню неабсяжных цалінных земляў, бяскрайніх і неабжытых прастораў Сібіры, Крайняй Поўначы і Далёкага Усходу. Не застаўся ў баку ад іх і беларускі сялянскі хлопец, які пасля заканчэння рамеснага вучылішча ў Магілёве ў 1953 годзе разам з групаю землякоў, паддаўшыся панаваўшым тады агульным настроям ды парывам, паехаў на маладзёжныя будоўлі ў толькі нядаўна паўстаўшы далёкаўсходні горад Камсамольск-на-Амуры.

—Я нават тады сваім бацькам не сказаў, што еду на Далёкі Усход, — расказвае Браніслаў Васільевіч. — Атрымалі з сябрамі ў райкаме камсамола ў Магілёве пуцёўкі, селі ў цягнік і праз 15 сутак прыбылі на месца прызначэння. Прызначылі мяне на працу слесарам у аб’яднанне “Дальэнергомантаж”. Спачатку працаваў на мантажных работах на будоўлі цеплаэлектрацэнтралі, а затым стаў ездзіць па камандзіроўках на шматлікія і раскіданыя па Амурскім, Хабараўскім і Прыморскім краях будоўлі і аб’екты. Пабыў у Хабараўску, Уладзівастоку, Савецкай Гавані і іншых гарадах.

Па тых часінах атрымліваў добрыя заробкі — з камандзіровачнымі выходзіла па 8000 рублёў і более. Зарабіць, напрыклад, на такую дарагую тады рэч, як аўтамабіль “Масквіч”, можна было літаральна за некалькі месяцаў. Але ж і працаваць даводзілася ў надта цяжкіх умовах. Самым небяспечным момантам, сталася тое, што якраз гэтым перыядам па амністыі пасля смерці Сталіна на свабоду з турмаў вызвалілі вельмі шмат зняволеных, і, як атрымалася, не адных толькі палітычных. Тысячы крымінальных элементаў, аб’яднаўшыся, лічы, у банды, блукалі па тайзе і сопках, займаліся крадзяжамі ды рабаваннямі. Мы, працаўнікі “Дальэнергамантаж”, таксама стараліся заўсёды трымацца групамі, каб, калі трэба, даць адпор крымінальнікам.

Усё ў мяне на ўсходзе складвалася добра, і я ўжо меркаваў застацца там жыць стала. Але жыццё распарадзілася інакш…

Пасля амаль трох год працы, лічы, на краю свету захацелася наведаць бацькоў і блізкіх у сваіх родных Хадуцічах Баркалабаўскага сельсавета. Водпуск мне прадставілі доўгі, за ўвесь час працы, што, відаць, і спрычынілася да чарговага крутога віражу ў маім жыцці. Мясцовы начальнік ваенна-уліковага стала сельсавета ўключыў мяне ў склад прызыўнікоў, хоць я меў адтэрміноўку ад службы ў войску як добраахвотны ўдзельнік камуністычнай будоўлі камсамольскага прызыву.

Карацей кажучы, праз колькі часу я апынуўся ў вайсковай часці Групы савецкіх войскаў у Германіі. Амаль цэлы год вучыўся ў школе малодшых спецыялістаў, дзе атрымаў некалькі спецыяльнасцей (аэрадромны тэхнік, вадзіцель, электрамеханік) , якія потым спатрэбіліся не толькі ў вайсковай службе, але і на працы ў сельскай гаспадарцы.

Служылася ў ГДР зусім няблага, атрымліваў, калі стаў сержантам і выконваў абавязкі камандзіра ўзвода, грашовае забеспячэнне ў памеры 600 мясцовых марак. Хапала трохі і на забавы, а таксама на пасылкі для родных, якія жылі тады ў істотнай галечы. Запамінальным фактам вайсковай біяграфіі стаў удзел узвода ва ўрачыстай сустрэчы тагачаснага лідара СССР Мікіты Хрушчова, які наведаў ГСВГ.

Пасля чатырох гадоў службы і дэмабілізацыі вярнуўся на радзіму, дзе уладкаваўся на працу вадзіцелем у калгасе імя Карла Лібкнехта. У сярэдзіне 1960-х гадоў завочна скончыў  Гарадокскі тэхнікум механізацыі і электрафікацыі сельскай гаспадаркі і стаў працаваць у калгасе спачатку механікам, а затым — інжынерам.

Выконваў свае абавязкі, як кажуць, не за страх, а за сумленне, служба мая заўсёды хадзіла ў перадавых у раёне. За высокія дасягненні і ў азнаменаванне 100-годдзя з дня нараджэння Леніна быў узнагароджаны медалём “За добрасумленную працу”, а на пачатку 1970-х гадоў удастоіўся Ганаровай граматы Вярхоўнага Савета БССР.

Лічу, што знамянальнаю вехаю ў маім жыцці сталася праца пэўны час дырэктарам камбікормавага завода на нядаўна ўведзеным у строй жывёлагадоўчым комплексе “Днепр” калгаса імя Ільіча напрыканцы 1970-х гадоў. Будоўлю і працу комплекса асабіста курыраваў тагачасны Першы сакратар ЦК КПБ Пётр Машэраў, з якім давялося некалькі разоў сутракацца і дакладаць пра становішча спраў на сваім участку вытворчасці перадавога па тых часінах аб’екта жывёлагадоўлі краіны.

У нашай сустэчы з Браніславам Васільевічам удзельнічаў старшыня Баркалабаўскага сельвыканкама Іван Скрыпцоў, з якім герой гэтай замалёўкі працаваў побач у калгасе імя К. Лібкнехта амаль два дзесяткі гадоў. Івану Міхайлавічу прыгадаўся 1979 год — пачатак ягонай працы ў якасці старшыні гэтай гаспадаркі. Год той выдаўся надта неўрадлівым, асабліва па збожжу. Надыходзіў зімовы перыяд утрымання жывёлы, а карміць яе, лічы, не было чым. Тут на дапамогу зусім маладому кіраўніку прыйшоў вопытны гаспадарнік Хазееў. Будучы абодва інжынерамі, яны прыдумалі і сканструявалі ўстаноўкі для запарвання саломы. У ход пайшлі меўшыяся ў гаспадарцы падсобныя матэрыялы і абсталяванне, спісаныя ў райсельгастэхніцы катлы. Карацей, зіму тую як-ніяк перажылі, а затым справы ў калгасе ішлі толькі на лад.

Інжынерная служба гаспадаркі, якую ўзначальваў  Браніслаў Хазееў, з прыходам новага старшыні стала працаваць яшчэ лепей і болей эфектыўна. Гэта тычылася арганізацыі сельскагаспадарчых работ, стварэння матэрыяльнай базы для абслугоўвання і рамонту тэхнікі, асабліва ўласнымі сіламі, іншых момантаў. Абодва, трохі нават з жартам, успомнілі, як ім ужо амаль надакучвалі шматлікія семінары ды практычныя заняткі для механізатараў і спецыялістаў, што пастаянна ладзіліся на базе калгаса.

Пэўныя жыццёвыя абставіны прымусілі Браніслава Васільевіча не па сваёй волі пакінуць пасаду галоўнага інжынера. Але ён, як заўсёды па жыцці, не згубіў аптымізму і перайшоў працаваць … шэраговым трактарыстам на магутны К-702. Па словах Івана Скрыпцова, ветэран працы Хазееў спраўляўся са сваімі механізатарскімі абавязкамі ніяк не горш многіх іншых, больш маладзейшых калег, а работы яму давяраліся самыя што ні на ёсць адказныя.

—Пасля колькі гадоў працы на пенсіі трактарыстам у калгасе я так і не пайшоў, як кажуць, на заслужаны адпачынак, — працягвае распавядаць ветэран сельгасвытворчасці. — Справа ў тым, што мой сын у тыя 1990-я гады якраз адкрываў свой бізнес па грузавых перавозках і для таго, каб дапамагчы яму зменшыць выдаткі, а таксама, канешне, падтрымаць маральна ды вопытам, уладкаваўся на фірму вадзіцелем. Давялося аб’ездзіць амаль усю еўрапейскую Расію, дабіраўся да Чалябінска і Цюмені. Камандзіроўкі доўжыліся нярэдка і да 8 сутак , але нічога, вытрымліваў.

З тэхнікай Браніслаў Хазееў не парывае і цяпер. З дапамогаю мотаблока, рознага прычапнога інвентара да яго выконвае розныя сельскагаспадарчыя ды падсобныя работы па асабістай гаспадарцы.

Увесь час пасля шлюбу разам з ім па жыцці ідзе жонка Соф’я Фёдараўна, якую ён напаткаў у сваіх родных Хадуцічах, дзе тая настаўнічала. Абодвух вы бачыце на здымку.

Мікалай Ахрыменя.