Вядомы літаратурны персанаж Астап Бэндэр сцвярджаў, што ёсць 400 параўнальна сумленных спосабаў адабрання грошай у насельніцтва. А часцей за ўсё ахвярамі такіх прадпрымальных хітруноў становяцца людзі, якія жадаюць казачнага багацця і, нават, шчырага кахання. Даволі лёгка можна зарабляць на заганах. Як правіла, ніякага канфлікту з Крымінальным кодэксам. Усё па-сапраўднаму высакародна. Чалавек раскашэльваецца не проста добраахвотна, а нават ліхаманкава.

Заўсёды марыў мець мільён долараў. І вось ён, шчаслівы шанс. На электронную пошту нашай газеты прыйшло забаўнае пісьмо. Нейкі спадар (ці, мабыць, спадарыня) Rachy Alimy вырашае добраахвотна ахвяраваць “раёнцы” даволі буйную суму. Каб не быць галаслоўным, прадставім вашай увазе асобныя вытрымкі гэтага паслання, захаваўшы, вядома, стыль аўтара:

“Я Rachi ў маіх ранніх дваццатых гадоў, я хацеў ваша супрацоўніцтва ў пераездзе да вас і перадаць сваё спадчыну на банкаўскі рахунак, які вы павінны даць.

Будзь рады працягнуць сваю адукацыю і будуць жыць мірна ў вашай краіне, вы стварылі інвестыцыі для мяне гэта маё спадчыну. Сума будзе перадачай Злучаных Штаты Амерыкі даляры дзесяць мільёнаў пяцьсот тысяч.

Гэта было ад майго бацькі, які памёр, што я атрымаў яго, хто-то атруціў яго да смерці, гэта тое, што ён мне сказаў перад смерцю, і мая маці памерла, калі я быў дзіцем, я адзіны дзіця майго бацькі.

Калі гатовыя да працы яго са мной адкажыце мне для больш падрабязнай інфармацыі пра свой намер растлумачыць. Дваццаць адсоткаў будуць вашымі”.

Такім чынам, гульня пачалася. Дваццаць працэнтаў з дзесяці мільёнаў? Нескладаныя арыфметычныя разлікі прывялі ў захапленне. Гэта ж два мільёны долараў! Каштоўны міраж патрасаў рэдакцыйны кабінет. Прыязджай хутчэй, дарагі амерыканскі сябар:

“Паважаны, Rachy Alimy! З вялікай цікавасцю паставіліся да няпростай гісторыі Вашай сям’і. Прыязджайце ў нашу краіну, якая заўсёды адкрыта для тых, хто сапраўды шукае ведаў і мірнага жыцця. Мы гатовыя да канструктыўнага дыялогу, а таксама далейшага цеснага і ўзаемавыгаднага супрацоўніцтва. Паведаміце нам, чым можам быць Вам карысныя”.

Наступнай раніцай, стомлены бяссоннай ноччу, нецярпліва чакаў пісьма. У галаву закрадваліся паскудненькія думкі. Калі ж будзем дзяліць нашы грошы? І колькі трэба для поўнага шчасця? Правы Астап Бэндэр, шчасце нікога проста так не чакае. Яно блукае ў доўгіх белых вопратках, спяваючы дзіцячую песеньку: “Ах, Амерыка — гэта краіна, там гуляюць і п’юць без закускі”.
Нарэшце дачакаўся. “Мільянер” прыслаў вестку. Зноў захоўваем аўтарскі стыль:

“Вялікае вам дзякуй, што знайшлі спецыяльны і каштоўны час, каб прачытаць маё паведамленне і адказаць мне. Я з краіны пад назвай Бераг Слановай Косці ў Афрыцы. Я хачу, каб ты быў маім апекуном замежных, падаць рахунак у банку, каб атрымаць гэта маё спадчыну ў вашай краіне, і трымаць яго ў бяспецы да майго прыходу да вас.

Вы ўладкуеце добры дом, асабняк, які я буду купляць у вашай краіне, і жыць у ім, да таго часу я буду там.

Прыбыццё ў вашу краіну, вы будзеце маім апекуном, і гэтак жа дапамагчы мне ўкласці свае грошы, вы будзеце кіраваць бізнесам для мяне ў чаканні, калі я скончу сваё вышэйшую адукацыю, якое вы павінны дапамагчы мне забяспечыць прыём адразу ўваходжу вашу краіну.

Калі ласка, я маліў вас, каб узяць усё асабістыя і канфідэнцыйныя паміж намі, па маёй прычыне бяспекі і для хуткага поспеху”.

Падтрымліваю цікавасць апошняга:

“Дзякуй, што адказалі на наш ліст. Цяпер напішыце падрабязна, як трэба дзейнічаць далей. Вам абавязкова пастараемся дапамагчы. Добрага дня і да сустрэчы”.

Пакуль адказ не прыйшоў, але брыльянтавы дым пачаў рассейвацца. Заходнеафрыканская дзяржава, з якой прыйшоў ліст, вось ужо 30 гадоў завецца Рэспубліка Котд’Івуар. Тут даўно ідзе грамадзянская вайна.

Трэба адзначыць, прапановы спадара Rachy Alimy зусім не падаліся прывабнымі. Відавочна, што гэта падман. На каго ён разлічаны? І чаму павінна быць канфідэнцыйнасць паміж намі?

Дурняў на белым свеце, вядома, не мала, але ж нельга так верыць ва ўласны поспех. Мабыць “развесці” на грошы даверлівых жанчын на сайтах знаёмстваў ужо не атрымліваецца. Можа таму вялікі камбінатар з-за акіяна і вырашыў выпрабаваць шчасце, звярнуўшыся з незвычайнай просьбай у дзяржаўную правінцыйную газету маленькага беларускага горада.

Памятаеце, калі ў свой час быў распаўсюджаны такі від махлярства, які атрымаў назву “Нігерыйскія лісты”. Тады ў людзей прасілі дапамогі, каб тыя ўдзельнічалі ў розных грашовых аперацыях, пры гэтым абяцалі сур’ёзныя працэнты. Вядома, прыбытак ахвяра ўвогуле не атрымлівала. Упэўнены, умовы нашага суразмоўцы з часам сталі б падобнымі на тое махлярства.Таму і вы будзьце ўважлівымі — бясплатны сыр бывае толькі ў пастке.

Замежжа, нажаль, нашай рэдакцыі не дапаможа, але, як казаў ідэйны змагар за грашовыя знакі, жыццё ўсе ж такі цудоўнае, нягледзячы на недахопы.

Сяргей ЛЕЎЧАНКА.